رمزارز استورج (STORJ) چیست و چگونه کار میکند

STORJ یک رمزارز با یک ابزار خاص است که از پتانسیل ذخیره سازی ابری غیر متمرکز بهره می برد.

استورج یک پلتفرم مبتنی بر بلاک چین است که در آن افراد می توانند فضای اضافی در سیستم خود را به اشتراک بگذارند. این پروژه یک پلتفرم ذخیره سازی ابری غیر متمرکز است که در آن یک محیط امن، خصوصی سازی شده و با منبع باز برای کاربران فراهم شده است. STORJ توکن اصلی شبکه است که این پلتفرم ذخیره سازی ابری را تامین می کند.

استورج (STORJ) چیست؟

Storj یک محیط غیر متمرکز منبع باز فراهم می کند که در آن کاربران می توانند داده ها و اطلاعات خود را با حفظ حریم خصوصی و امنیت بالا ذخیره کنند. ذخیره سازی ابری استورج بدون یک مرجع مرکزی کار می کند و داده ها را با تقسیم آن به بخش های کوچکتر و توزیع آن در سراسر شبکه ابری جهانی استورج ذخیره می کند.

Storj جایگزینی برای ارائه‌دهندگان ذخیره‌سازی ابری متمرکز مانند سرویس‌های ابری Google Cloud و Amazon ارائه کرده و به کاربران اجازه می‌دهد تا فضای دیسک اضافی را به صورت غیر متمرکز از طریق خدمات همتا به همتا اجاره و استفاده کنند. استورج یکی از اولین پلتفرم‌های ذخیره‌سازی ابری غیر متمرکز در بازار ارزهای دیجیتال است. شبکه Storj توسط کامپیوترهایی در سراسر جهان که با نام گره های شبکه شناخته میشوند، تامین میشود.

کاربران برای پرداخت های درون شبکه به ارز دیجیتال STORJ نیاز دارند. رمزارز STORJ توکن و سوخت اصلی پلتفرم است و به عنوان روش پرداخت در شبکه عمل می کند. کاربران می‌توانند گره‌ها را میزبانی کنند و بر اساس فضای دیسک مشترکی که توسط اجاره‌کنندگان در پلتفرم هزینه پرداخت می‌شود، کسب درآمد کنند، به عبارتی این پروژه یک بازار ذخیره‌سازی ابری غیر متمرکز همتا به همتا (P2P) ایجاد می‌کند.

STORJ چگونه کار می کند؟

Storj یک شبکه‌ی ذخیره‌سازی ابری است و از اولین بازارهای ابری غیر متمرکز و شبکه‌های ذخیره‌سازی ابری میباشد، این پلتفرم مبتنی بر فناوری بلاک چین بوده و قصد دارد نیاز به یک مرجع متمرکز را از بین ببرد. استورج امنیت بالا، تمرکززدایی، حریم خصوصی و شفافیت را برای کاربران فراهم میکند. Storj داده های آپلود شده را به بخش های کوچکتر تقسیم کرده و آن را در سراسر شبکه توزیع می کند، به طوری که هیچ شرکت یا سازمانی نمی تواند به همه داده های آپلود شده دسترسی داشته باشد.

به این ترتیب، Storj مالکیت داده‌ها را به کاربران برمی‌گرداند زیرا شرکت‌کنندگان شبکه، مسئول داده‌های خود هستند که توسط پروتکل‌های خودکار که شبکه را اجرا می‌کنند، پشتیبانی می‌شوند. فرآیند تقسیم داده ها به عنوان اشتراک گذاری شناخته می شود، که کاربران را قادر می سازد تا داده ها را به صورت قطعه هایی از منابع مختلف به طور همزمان دانلود کنند. این بدان معناست که دانلودهای Storj در مقایسه با سرویس‌های ذخیره‌سازی ابری سنتی مانند آمازون یا Google Cloud سریع‌تر کار می‌کنند.

منحصر به فرد بودن کل فرآیند در مفهوم شاردینگ نهفته است. Sharding داده های آپلود شده در پلتفرم را به بخش های کوچکتر تقسیم می کند که در سراسر شبکه توزیع می شوند. این ویژگی در مقایسه با نحوه عملکرد ارائه دهندگان ابر سنتی منحصر به فرد است. در مورد ارائه دهندگان فضای ابری سنتی، شرکت ها و سازمان هایی که این سرویس را اجرا می کنند، به تمام داده های آپلود شده دسترسی کامل دارند. این مورد در پروتکل استورج به دلیل معماری غیر متمرکز و شاردینگ صدق نمی کند که در نهایت موجب بالا رفتن امنیت و حفظ حریم خصوصی بیشتر میشود.

این شبکه بر اساس سه جزء اصلی کار می کند:

گره های ذخیره سازی (Uplinks)، (Storage Nodes) و ماهواره ها (Satellites). گره‌های ذخیره‌سازی، اجاره دادن فضای ذخیره‌سازی اضافی به سایر کاربران را امکان‌پذیر می‌سازند و کاربران در قبال استفاده از این فضا هزینه ذخیره‌سازی را با توکن‌های STORJ می پردازند. Uplink ها به منظور آپلود فایل ها در شبکه که توسط ماشین های کلاینت پشتیبانی می شوند، فعالیت می کنند. ماهواره‌ها عناصر هماهنگی هستند که ارتباط بین Uplinks و گره ها (Node) را امکان‌پذیر می‌کنند، در حالی که همه کاربران یک حساب کاربری در ماهواره دارند.

به لطف معماری قوی در ساختار این پلتفرم، فضای ذخیره‌سازی ابری Storj مقرون‌به‌صرفه‌تر، خصوصی‌تر و امن‌تر است و برخلاف مرکز داده های شرکت های بزرگ، مالکیت داده‌ها در اختیار کاربران میباشد. موارد استفاده شامل ذخیره سازی ویدئو و پخش آن، توزیع نرم افزار، پشتیبان گیری، و برنامه های ابری بومی و … میباشد. فایل‌ها با فرمت رمزگذاری‌شده در گره‌ های منطقه‌ای که انتخاب می‌کنید، مانند ایالات متحده، اتحادیه اروپا، یا آسیا و اقیانوسیه ذخیره می‌شوند. دارندگان گره باید حداقل الزامات عملکرد خاص را برای مشارکت داشته باشند. به صاحبان گره ها درقبال فضای ذخیره سازی ارائه شده، پهنای باند شبکه و سایر هزینه های مربوط به اجرای یک گره به وسیله ی توکن استورج پاداش پرداخت می شود.

توکن STORJ و پیشینه ی آن

Storj برای اولین بار به عنوان پلتفرم ذخیره سازی ابری غیر متمرکز مبتنی بر بلاک چین در سال 2014 با انتشار وایت پیپر اصلی معرفی شد. نسخه دوم وایت پیپر در سال 2016 منتشر شد. شرکت پشتوانه ی پروتکل ابری Storj Labs نام دارد و توسط جان کوین و شاون ویلکینسون تأسیس شد. Storj Labs از زمان شروع خود تا کنون سه دوره مالی مختلف داشته است و این پروتکل در نهایت در سال 2018 راه اندازی شد.

نسخه دوم پروتکل که با نام V3 شناخته می شود، یک سال بعد در سال 2019 منتشر شد. قبل از راه اندازی در سال 2018، استورج در ابتدا در بلاک چین بیت کوین قرار داشته و سپس در سال 2017 به اتریوم مهاجرت کرد. در اولین دور سرمایه گذاری، این پلتفرم در سال 2014 توانست 910 بیت کوین به ارزش حدود 460000 دلار را در یک فروش عمومی جمع آوری کند.

آنها سه سال بعد در یک دور سرمایه گذاری اولیه 3 میلیون دلار جمع آوری کردند و سپس یک فروش توکن برگزار کردند و 30 میلیون دلار اضافی در همان سال به دست آوردند. STORJ دارای عرضه‌ی محدود بوده و کل عرضه آن معادل 425 میلیون توکن است، این محدود بودن عرضه به عنوان یک مکانیسم ضد تورم عمل می کند.

عرضه در گردش نشان دهنده تمام توکن هایی است که در گردش هستند، که در مورد STORJ در زمان نگارش مقاله 369,601,919 عدد میباشد. هنگامی که کل عرضه تمام شود، هیچ توکن STORJ جدیدی نباید ساخته شود. با این حال، اگر پروتکل برای فعال کردن ضرب سکه های STORJ بیشتر تنظیم شود، تیم توسعه می تواند محدودیت را افزایش دهد. ارز دیجیتال استورج در شبکه اتریوم کار می کند، به این معنی که هر کسی که کیف پول اتریوم دارد می تواند توکن استورج را بخرد، بفروشد یا مبادله کند. حتی بدون شرکت در شبکه ی این پلتفرم، هر کسی می تواند استورج را معامله کند

Storj چه تفاوتی با Filecoin دارد؟

فایل کوین و استورج راه حل های ذخیره سازی توزیع شده تقریبا مشابهی را ارائه می دهند، با این وجود در ساختار خود تفاوت هایی دارند. یکی از تفاوت های اصلی این است که Filecoin بر روی بلاک چین خود عمل می کند، در حالی که Storj یک توکن مبتنی بر اتریوم است. Filecoin از سیستمی استفاده می‌کند که در آن کاربران با ارائه فضای ذخیره‌سازی بیشتر شانس بالایی برای دریافت پاداش استخراج دارند، در حالی که Storj به همه شرکت‌کنندگانی که به شبکه متصل می‌شوند بر اساس مقدار مشارکت‌هایشان پاداش می‌دهد.

نتیجه گیری

Storj یک پروژه پیشگام در بخش ذخیره سازی ابری غیر متمرکز است. Storj مالکیت داده ها را از طریق تمرکززدایی به کاربران باز می گرداند و با موفقیت حریم خصوصی و امنیت را در سیستم ادغام می کند و در عین حال نیاز به یک مرجع مرکزی را از بین می برد. فضای ذخیره سازی ابری مبتنی بر بازار خدمات ابری همتا به همتاست (P2P) است که در آن کاربران می توانند فضای دیسک اضافی خود را به سایر افرادی که از شبکه استفاده می کنند اجاره دهند.

کاربرانی که فضای دیسک اضافی خود را اجاره میدهند، می‌توانند بر اساس حجم فضای اجاره‌ای، توکن‌های STORJ کسب کنند. مدل Storj کاربران را قادر می‌سازد تا کنترل کاملی بر داده‌های خود با شفافیت کامل و امنیت بالا با حفظ حریم خصوصی داشته باشند در حالی که ارائه‌دهندگان فضای ابری سنتی داده‌های کاربران را کنترل می‌کنند و ممکن است حریم خصوصی را به خطر بیاندازند. Storj به دلیل کاربرد و ظرفیت فنی می تواند دارایی ارزشمندی باشد.